Rouwen
Blijf op de hoogte en volg Christine
26 September 2014 | Rwanda, Kigali
Daar ben ik dan. Rwanda. Vier weken na m'n afstuderen. Wat een hectische tijd is het geweest.
Op de avond van mijn afstuderen werd opa opgenomen in het ziekenhuis. De eerste week ben ik er vanuit gegaan dat het zijn 'gebruikelijke' maandelijkse check-up in het ziekenhuis was. Dat was het niet.
In de tweede week ben ik opa met mama, papa en Lisette gaan opzoeken. Opa lag in bed en probeerde mijn bul eerst liggend te bekijken. Toen dat niet lukte probeerde hij overeind te komen. Het kostte hem vijf minuten en ook nog eens vijf minuten om uit te hijgen. Hij bekeek alles en wilde weten wat alles betekende. Hij straalde van trots.
Op woensdag bleek de situatie heel alarmerend te zijn. Opa wilde afscheid nemen van iedereen. Donderdag en vrijdag heb ik nog bij hem gezeten. Op zondagochtend 14 september overleed hij.
Ik heb gekeken of ik mijn reis kon uitstellen. Ik wilde opa niet achterlaten. Met zijn overlijden kwam de beslissing. Ik zou toch op 25 september naar Rwanda gaan. Gisteren dus.
Hier zit ik nu op mijn bedje op de compound van Solace Ministries. Gisteravond ben ik in Rwanda aangekomen na een verschrikkelijk lange reis. Eerst om half vier 's nachts met de auto naar Brussel, van Brussel met het vliegtuig naar Amsterdam. Op Amsterdam een uur vertraging en uiteindelijk om 8 uur 's avonds eindelijk in Kigali. Ik weet weer waarom ik niet van vliegen houd. Bij de landing kwam m'n avondeten eruit en vervolgens heb ik vanuit de auto helaas ook de straten van Kigali moeten bevuilen. Om vervolgens ook nog eens vlak daarna een kleine aanrijding met een vrachtwagen te hebben. Niets ernstigs, we zijn gelukkig alleen maar geschampt, maar het was best even eng om die wagen op je af te zien komen.
Wat een lieve mensen hier bij Solace, wat een geluk, maar ook wat een verdriet. Als er ergens ter wereld mensen zijn die weten wat ik nu voel, dan is het hier. Ik rouw.
Vanochtend ben ik met een lieve groep Amerikanen en mijn Nederlandse maatje Anisa naar de Nyamata Memorial Site geweest. Het is een Katholieke Kerk waar Tutsi's aan het begin van de genocide veiligheid zochten. Na een paar dagen zonder eten en drinken, terwijl ze verzwakt waren, werd de aanval toch geopend. Er was verzet en daarom kwamen de militia de volgende dag terug, ditmaal met geweren om de mensen om te brengen en ook om de ijzeren deur van de kerk open te schieten. Overal zitten kogelgaten. In het dak, de muren, in het Mariabeeld. In de kerk liggen nog de kleren van de mensen die zijn omgebracht. Kerkbank na kerkbank liggen de kledingstukken, opgestapeld in rijen. Daarbij een eenzame slipper, een riem, een kindertruitje. Een machtette, een kruisbeeld, messen, allemaal gebruikt om mensen te vermoorden. Ik brak en heb alleen maar gehuild, gehuild, gehuild. Om in een aangebouwde kelder schedels te zien liggen die bewerkt zijn met knuppels, machetes, kogels, het is niet te bevatten. Het lichaam van een vrouw in een kist, voor haar dood meerdere malen verkrachte en nog na haar dood gemarteld door haar armen en benen aan elkaar te binden en vervolgens een houten staak door haar heen te steken. Haar kindje nog op haar rug. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Achter de kerk liggen de massagraven. Ik had de kracht niet om naar binnen te gaan. Een vrouw die daar al elf jaar werkte kwam me troosten. Mij, een buitenstaander, na al haar eigen verdriet. De mensen zijn hier zo lief. Mijn verdriet om opa kwam boven in deze omgeving. Ik voel me een vergiet. Emoties laten zien is iets wat ik niet graag en snel doe. Hier kan ik alleen maar huilen.
Fred, één van de medewerkers van Solace, woonde in deze omgeving. Ook hij zocht veiligheid bij de kerk. Hij leeft nog, maar moet zijn rechterhand missen, heeft ernstige infecties gehad in een machettewond aan zijn been en heeft de dokters meerdere malen gevraagd deze maar te amputeren. De infectie deed zo veel pijn. Zijn familie is weg, vermoord. Toch had hij de kracht om zijn verhaal met ons te delen. Wat een moed!
De Amerikanen en Anisa zijn nu even de stad in, de laatste souvenirs kopen voor de Amerikanen zaterdagmiddag weer weggaan. Ik ga een kort middagdutje doen. De reis, het afstuderen en de rouw eisen even zijn tol.
Op de avond van mijn afstuderen werd opa opgenomen in het ziekenhuis. De eerste week ben ik er vanuit gegaan dat het zijn 'gebruikelijke' maandelijkse check-up in het ziekenhuis was. Dat was het niet.
In de tweede week ben ik opa met mama, papa en Lisette gaan opzoeken. Opa lag in bed en probeerde mijn bul eerst liggend te bekijken. Toen dat niet lukte probeerde hij overeind te komen. Het kostte hem vijf minuten en ook nog eens vijf minuten om uit te hijgen. Hij bekeek alles en wilde weten wat alles betekende. Hij straalde van trots.
Op woensdag bleek de situatie heel alarmerend te zijn. Opa wilde afscheid nemen van iedereen. Donderdag en vrijdag heb ik nog bij hem gezeten. Op zondagochtend 14 september overleed hij.
Ik heb gekeken of ik mijn reis kon uitstellen. Ik wilde opa niet achterlaten. Met zijn overlijden kwam de beslissing. Ik zou toch op 25 september naar Rwanda gaan. Gisteren dus.
Hier zit ik nu op mijn bedje op de compound van Solace Ministries. Gisteravond ben ik in Rwanda aangekomen na een verschrikkelijk lange reis. Eerst om half vier 's nachts met de auto naar Brussel, van Brussel met het vliegtuig naar Amsterdam. Op Amsterdam een uur vertraging en uiteindelijk om 8 uur 's avonds eindelijk in Kigali. Ik weet weer waarom ik niet van vliegen houd. Bij de landing kwam m'n avondeten eruit en vervolgens heb ik vanuit de auto helaas ook de straten van Kigali moeten bevuilen. Om vervolgens ook nog eens vlak daarna een kleine aanrijding met een vrachtwagen te hebben. Niets ernstigs, we zijn gelukkig alleen maar geschampt, maar het was best even eng om die wagen op je af te zien komen.
Wat een lieve mensen hier bij Solace, wat een geluk, maar ook wat een verdriet. Als er ergens ter wereld mensen zijn die weten wat ik nu voel, dan is het hier. Ik rouw.
Vanochtend ben ik met een lieve groep Amerikanen en mijn Nederlandse maatje Anisa naar de Nyamata Memorial Site geweest. Het is een Katholieke Kerk waar Tutsi's aan het begin van de genocide veiligheid zochten. Na een paar dagen zonder eten en drinken, terwijl ze verzwakt waren, werd de aanval toch geopend. Er was verzet en daarom kwamen de militia de volgende dag terug, ditmaal met geweren om de mensen om te brengen en ook om de ijzeren deur van de kerk open te schieten. Overal zitten kogelgaten. In het dak, de muren, in het Mariabeeld. In de kerk liggen nog de kleren van de mensen die zijn omgebracht. Kerkbank na kerkbank liggen de kledingstukken, opgestapeld in rijen. Daarbij een eenzame slipper, een riem, een kindertruitje. Een machtette, een kruisbeeld, messen, allemaal gebruikt om mensen te vermoorden. Ik brak en heb alleen maar gehuild, gehuild, gehuild. Om in een aangebouwde kelder schedels te zien liggen die bewerkt zijn met knuppels, machetes, kogels, het is niet te bevatten. Het lichaam van een vrouw in een kist, voor haar dood meerdere malen verkrachte en nog na haar dood gemarteld door haar armen en benen aan elkaar te binden en vervolgens een houten staak door haar heen te steken. Haar kindje nog op haar rug. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Achter de kerk liggen de massagraven. Ik had de kracht niet om naar binnen te gaan. Een vrouw die daar al elf jaar werkte kwam me troosten. Mij, een buitenstaander, na al haar eigen verdriet. De mensen zijn hier zo lief. Mijn verdriet om opa kwam boven in deze omgeving. Ik voel me een vergiet. Emoties laten zien is iets wat ik niet graag en snel doe. Hier kan ik alleen maar huilen.
Fred, één van de medewerkers van Solace, woonde in deze omgeving. Ook hij zocht veiligheid bij de kerk. Hij leeft nog, maar moet zijn rechterhand missen, heeft ernstige infecties gehad in een machettewond aan zijn been en heeft de dokters meerdere malen gevraagd deze maar te amputeren. De infectie deed zo veel pijn. Zijn familie is weg, vermoord. Toch had hij de kracht om zijn verhaal met ons te delen. Wat een moed!
De Amerikanen en Anisa zijn nu even de stad in, de laatste souvenirs kopen voor de Amerikanen zaterdagmiddag weer weggaan. Ik ga een kort middagdutje doen. De reis, het afstuderen en de rouw eisen even zijn tol.
-
26 September 2014 - 16:14
Shirley:
Hi meid!
Goed om te horen dat je heelhuids bent aangekomen. Geniet van deze mooie reis! Je hebt het echt verdiend! Ik wens je nog heel veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies! Je opa zal heel trots op je zijn!
Xxxx -
26 September 2014 - 16:41
Leontine:
Bon courage, meisje! Fijn dat je veilig over bent. xx -
26 September 2014 - 18:05
Eefje:
Fijn dat je een warm ontvangst hebt gekregen. En wat een heftigheid daar he?
Geniet ook van de mooie dingen xx -
26 September 2014 - 19:01
Sanne:
Het lijkt me inderdaad erg heftig om daar te zijn en om zoveel tastbare bewijzen te zien van wat daar is gebeurd 20 jaar geleden. En in combinatie met het overlijden van je opa komt het extra hard aan. Heel veel sterkte en een goede tijd gewenst daar. Volgens mij heb je fijne mensen om je heen. -
29 Oktober 2014 - 11:54
Samantha:
Hoi Christine!
Ik ben even aan het bij lezen wat je allemaal hebt meegemaakt en zit hier nu ook met tranen in mijn ogen. Watje ben ik, haha. Nee, maar bij dit soort dingen vraag ik me altijd af hoe mensen elkaar dit aan kunnen doen :(
Ik lees nog even verder, maar wens je ondertussen toch alvast nog veel sterkte en succes met je werk en ervaringen daar.
Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
