Afscheid
Blijf op de hoogte en volg Christine
02 December 2014 | Nederland, Maarn
Lieve allemaal,
Hierbij de afsluitende blog van mijn reis naar Rwanda. Ik weet niet goed hoe ik deze blog moet schrijven. Van de hak op de tak, noem het verwerking.
Ruim een maand geleden keerde ik terug naar Nederland. Totaal onverwacht. Onbeschrijfelijk pijnlijk.
Gedurende mijn verblijf in Rwanda kreeg ik verschrikkelijk nieuws van het thuisfront. Oma was ongeneselijk ziek en had nog maar kort te leven. Nieuws dat insloeg als een bom, het verlies van opa nog zo vers. Zonder Anisa en mijn collega's was ik toen nergens geweest.
Terugkomen naar Nederland was op dat moment niet nodig. Oma voelde zich goed en verheugde zich zelfs op een weekje vakantie in Duitsland. En wilde vooral niet dat ik terug kwam. Toch werd vanuit het thuisfront gewerkt aan een mogelijke, onverwachte terugkomst en heb ik ook getracht om vanuit Rwanda enkele dingen te regelen.
Op de donderdag na mijn laatste blog in Rwanda kreeg ik tijdens de lunch een telefoontje van papa. Op maandag had ik nog e-mailcontact met oma gehad en voelde zij zich goed, op donderdag was zij al zo hard achteruit gegaan dat ik onmiddellijk terug moest keren naar Nederland. Twee en een half uur later had mijn lieve zusje vanuit Nederland mijn ticket geregeld om diezelfde avond terug te vliegen. Op vrijdag 31 oktober ben ik geland. Op vrijdag 7 november overleed oma. Ik ben dankbaar, zo ontzettend dankbaar, dat ik nog een week bij haar heb kunnen zijn en afscheid heb kunnen nemen.
Ik wil graag nog de belevenissen en foto's van mijn laatste dagen in Rwanda met jullie delen. Ik had mijn vorige blog namelijk Henk, Hank, Hans en Harold willen noemen, aan wie ik jullie nog had willen voorstellen.
Henk ontmoette ik op mijn laatste dinsdagavond toen ik mijn badkamer binnen liep om mijn kleding te wassen. Henk bevond zich op mijn bad rand tussen mijn toiletspullen in. Hij draaide zijn kopje heen en weer en keek mij toen verschrikt recht aan om als een gek weer te verdwijnen. Ik heb het hele guesthouse bij elkaar gegild. Henk is namelijk een roze hagedis. Hagedissen als Henk kwamen 's avonds altijd te voorschijn en liepen regelmatig het restaurant van het guesthouse in. Henk was echter een durfal en klom helemaal door naar mijn kamer op de tweede verdieping. Ik heb doodsbenauwd een lachende Anisa opgebeld, om hulp gevraagd op Facebook en heb toen maar besloten om mijn toiletspullen te verplaatsen. Bij het eerste item, een toiletrol, was het al raak. Henk had zich verstopt in de toiletrol en sprong eruit toen ik deze op het planchet bij mijn wasbak wilde neerzetten. Ik heb allicht toen nog harder gegild. (Noot voor mijn oude huisgenoten op de Statenlaan: allicht moeten jullie Henk adopteren in plaats van mij, hij ruimt insecten op en is bij nader inzien best wel lief en neemt nauwelijks ruimte in). Ik heb nog geprobeerd om Henk te vangen met mijn grote zwarte pet, maar hij is achter mijn kledingkast geschoten. Het heeft daarom nog even geduurd voor ik die nacht in slaap viel...
Op woensdagochtend zijn Anisa en ik snel naar Kabuga vertrokken om daar in de kliniek een dokter te bezoeken, omdat Anisa zich niet goed voelde. Mama Lambert had dat alleen iets anders opgevat... Tijdens de ochtenddienst vertelde ze alle vrouwen dat ik ziek was... Blijkbaar hebben alle vrouwen gehuild en bij terugkomst was iedereen dolblij om me te zien en vroeg iedereen hoe het met mij ging, ontzettend ongerust. Het kwartje viel pas toen één van de vrouwen in het Engels uitlegde wat Mama Lambert had gezegd. Ik heb toen maar snel duidelijk gemaakt dat het om Anisa ging. Mama Lambert kon er achteraf gelukkig wel om lachen toen we het recht kwamen zetten.
Op woensdagmiddag ontmoette ik vervolgens Hank. Hank was een andere durfal die ook naar de tweede etage was geklommen. Hank besloot echter op de muur achter mijn bed te gaan zitten en bij mijn binnenkomst door te sprinten richting het plafond. Ik was even bang dat hij naar beneden zou vallen en op mijn bed zou belanden. Hank was echter verstandig en verschool zich uiteindelijk boven mijn gordijnrails.
Die avond ontmoette ik Hans en Harold. Hans zat boven mijn gordijnrails en Harold zat in een hoekje tegen het plafond in mijn badkamer verschanst. Ergens was het wel leuk om eens wat gezelschap op mijn kamer te hebben.
Die donderdagmiddag en -avond waren een hel, zoals jullie je kunnen indenken. Ik kan mijn lieve collega's en vrienden, beter gezegd mijn Rwandese familie, niet genoeg bedanken voor al hun steun, voor hun gebeden, voor hun liefde en troost. Als een gek heb ik van hen afscheid moeten nemen. Van iedereen die aanwezig was, kreeg ik dikke knuffels, Mama Lambert bad, collega Christa regelde dat we als een gek mijn jurken konden ophalen in de stad, Anisa dacht voor mij, omdat ik niet meer helder kon nadenken, het guesthouse zorgde voor een avondmaaltijd. Solace Ministries werkt vanuit Jesaja 40:1, oftwel "Troost, troost mijn volk". Ik kan oprecht zeggen dat ze dat doen. Ze geven troost aan een ieder die dat nodig heeft. Tot op de dag van vandaag staan ze voor mij klaar en informeren regelmatig hoe het gaat.
Mama Lambert besloot mee te gaan naar het vliegveld. Ze kwam die avond terug naar Solace en vertelde dat ze die hele dag al in de gaten had dat er iets mis was, iets ernstigs mis. Ze vergat 's ochtends haar telefoon, kon haar draai niet vinden en rond lunchtijd was dat dat gevoel dat er iets mis was het ergst, het moment dat ik gebeld werd. Nadat ze mij samen met Anisa en Jean-Luc van het guesthouse naar het vliegveld had gebracht, heeft ze nog de Runda community gebeld. Communityleidster Maria huilde aan de telefoon. Ze had samen met de Runda community naar het vliegveld in Kigali willen komen om mij weg te brengen en uit te zwaaien. Wat een liefde! En wat mis ik daardoor mijn Runda tantes.
De vliegreis zelf wens ik niemand toe. Niet weten of je op tijd bent en weer last hebben van vliegtuigziekte (mijn halve piepkleine ontbijtbolletje kwam er binnen no time weer uit) is verschrikkelijk. Wat was ik blij toen ik papa kon omhelzen toen ik door de douane heen was.
Inmiddels ben ik weer enigszins op de been, na bij terugkomst last te hebben gehad van een flinke aanval van reizigersdiarree en een ziekenhuisopname vorige week met de symptomen van een blinde darm ontsteking. Wees gerust, ik pak mijn rust.
Ik krijg daarnaast regelmatig de volgende vraag: "Ga je terug?". Op dit moment is het antwoord nee, omdat ik thuis bij mijn familie wil zijn. Maar volgend jaar... Dan ga ik terug! Ik weet niet wanneer, ik weet niet hoe lang, maar ik ga terug. Naar huis, mijn familie opzoeken, mijn collega's Michel, Betty en Yvette feliciteren met hun huwelijk, mijn collega Lambert feliciteren met het behalen van zijn Master en bovenal om iedereen weer te zien en te knuffelen. Fred, Mama Lambert, Florence, Agnes, Xavier, Christa, Yves, Lambert, Betty, Gasana, Christine, Alphonsine, Yvette, Jean, Prince, Yvette, Claudine, Jean-Luc, Jeanvier, Jean-Marie, Yvette, Allowette, Alphonse (en alle mensen wiens naam ik nog steeds moet leren kennen) en alle communities en vrienden die ik gemaakt heb, zijn de beste Rwandese familie die ik ooit heb kunnen wensen!
En ik wil Mukomeze bedanken. Dankzij hen heb ik Rwanda mogen ontmoeten en ben ik mijn hart verloren. Wat een geweldige vijf weken waren het! Vandaag ben ik precies vijf jaar vrijwilliger. Ik teken voor nog minstens vijf jaar extra! Murakoze cyane!
En jullie allemaal ook bedankt voor al jullie lieve berichtjes gedurende mijn verblijf en het volgen van deze blog. Hopelijk volgen jullie het volgend jaar weer!
Veel liefs,
Christine/Ineza
Hierbij de afsluitende blog van mijn reis naar Rwanda. Ik weet niet goed hoe ik deze blog moet schrijven. Van de hak op de tak, noem het verwerking.
Ruim een maand geleden keerde ik terug naar Nederland. Totaal onverwacht. Onbeschrijfelijk pijnlijk.
Gedurende mijn verblijf in Rwanda kreeg ik verschrikkelijk nieuws van het thuisfront. Oma was ongeneselijk ziek en had nog maar kort te leven. Nieuws dat insloeg als een bom, het verlies van opa nog zo vers. Zonder Anisa en mijn collega's was ik toen nergens geweest.
Terugkomen naar Nederland was op dat moment niet nodig. Oma voelde zich goed en verheugde zich zelfs op een weekje vakantie in Duitsland. En wilde vooral niet dat ik terug kwam. Toch werd vanuit het thuisfront gewerkt aan een mogelijke, onverwachte terugkomst en heb ik ook getracht om vanuit Rwanda enkele dingen te regelen.
Op de donderdag na mijn laatste blog in Rwanda kreeg ik tijdens de lunch een telefoontje van papa. Op maandag had ik nog e-mailcontact met oma gehad en voelde zij zich goed, op donderdag was zij al zo hard achteruit gegaan dat ik onmiddellijk terug moest keren naar Nederland. Twee en een half uur later had mijn lieve zusje vanuit Nederland mijn ticket geregeld om diezelfde avond terug te vliegen. Op vrijdag 31 oktober ben ik geland. Op vrijdag 7 november overleed oma. Ik ben dankbaar, zo ontzettend dankbaar, dat ik nog een week bij haar heb kunnen zijn en afscheid heb kunnen nemen.
Ik wil graag nog de belevenissen en foto's van mijn laatste dagen in Rwanda met jullie delen. Ik had mijn vorige blog namelijk Henk, Hank, Hans en Harold willen noemen, aan wie ik jullie nog had willen voorstellen.
Henk ontmoette ik op mijn laatste dinsdagavond toen ik mijn badkamer binnen liep om mijn kleding te wassen. Henk bevond zich op mijn bad rand tussen mijn toiletspullen in. Hij draaide zijn kopje heen en weer en keek mij toen verschrikt recht aan om als een gek weer te verdwijnen. Ik heb het hele guesthouse bij elkaar gegild. Henk is namelijk een roze hagedis. Hagedissen als Henk kwamen 's avonds altijd te voorschijn en liepen regelmatig het restaurant van het guesthouse in. Henk was echter een durfal en klom helemaal door naar mijn kamer op de tweede verdieping. Ik heb doodsbenauwd een lachende Anisa opgebeld, om hulp gevraagd op Facebook en heb toen maar besloten om mijn toiletspullen te verplaatsen. Bij het eerste item, een toiletrol, was het al raak. Henk had zich verstopt in de toiletrol en sprong eruit toen ik deze op het planchet bij mijn wasbak wilde neerzetten. Ik heb allicht toen nog harder gegild. (Noot voor mijn oude huisgenoten op de Statenlaan: allicht moeten jullie Henk adopteren in plaats van mij, hij ruimt insecten op en is bij nader inzien best wel lief en neemt nauwelijks ruimte in). Ik heb nog geprobeerd om Henk te vangen met mijn grote zwarte pet, maar hij is achter mijn kledingkast geschoten. Het heeft daarom nog even geduurd voor ik die nacht in slaap viel...
Op woensdagochtend zijn Anisa en ik snel naar Kabuga vertrokken om daar in de kliniek een dokter te bezoeken, omdat Anisa zich niet goed voelde. Mama Lambert had dat alleen iets anders opgevat... Tijdens de ochtenddienst vertelde ze alle vrouwen dat ik ziek was... Blijkbaar hebben alle vrouwen gehuild en bij terugkomst was iedereen dolblij om me te zien en vroeg iedereen hoe het met mij ging, ontzettend ongerust. Het kwartje viel pas toen één van de vrouwen in het Engels uitlegde wat Mama Lambert had gezegd. Ik heb toen maar snel duidelijk gemaakt dat het om Anisa ging. Mama Lambert kon er achteraf gelukkig wel om lachen toen we het recht kwamen zetten.
Op woensdagmiddag ontmoette ik vervolgens Hank. Hank was een andere durfal die ook naar de tweede etage was geklommen. Hank besloot echter op de muur achter mijn bed te gaan zitten en bij mijn binnenkomst door te sprinten richting het plafond. Ik was even bang dat hij naar beneden zou vallen en op mijn bed zou belanden. Hank was echter verstandig en verschool zich uiteindelijk boven mijn gordijnrails.
Die avond ontmoette ik Hans en Harold. Hans zat boven mijn gordijnrails en Harold zat in een hoekje tegen het plafond in mijn badkamer verschanst. Ergens was het wel leuk om eens wat gezelschap op mijn kamer te hebben.
Die donderdagmiddag en -avond waren een hel, zoals jullie je kunnen indenken. Ik kan mijn lieve collega's en vrienden, beter gezegd mijn Rwandese familie, niet genoeg bedanken voor al hun steun, voor hun gebeden, voor hun liefde en troost. Als een gek heb ik van hen afscheid moeten nemen. Van iedereen die aanwezig was, kreeg ik dikke knuffels, Mama Lambert bad, collega Christa regelde dat we als een gek mijn jurken konden ophalen in de stad, Anisa dacht voor mij, omdat ik niet meer helder kon nadenken, het guesthouse zorgde voor een avondmaaltijd. Solace Ministries werkt vanuit Jesaja 40:1, oftwel "Troost, troost mijn volk". Ik kan oprecht zeggen dat ze dat doen. Ze geven troost aan een ieder die dat nodig heeft. Tot op de dag van vandaag staan ze voor mij klaar en informeren regelmatig hoe het gaat.
Mama Lambert besloot mee te gaan naar het vliegveld. Ze kwam die avond terug naar Solace en vertelde dat ze die hele dag al in de gaten had dat er iets mis was, iets ernstigs mis. Ze vergat 's ochtends haar telefoon, kon haar draai niet vinden en rond lunchtijd was dat dat gevoel dat er iets mis was het ergst, het moment dat ik gebeld werd. Nadat ze mij samen met Anisa en Jean-Luc van het guesthouse naar het vliegveld had gebracht, heeft ze nog de Runda community gebeld. Communityleidster Maria huilde aan de telefoon. Ze had samen met de Runda community naar het vliegveld in Kigali willen komen om mij weg te brengen en uit te zwaaien. Wat een liefde! En wat mis ik daardoor mijn Runda tantes.
De vliegreis zelf wens ik niemand toe. Niet weten of je op tijd bent en weer last hebben van vliegtuigziekte (mijn halve piepkleine ontbijtbolletje kwam er binnen no time weer uit) is verschrikkelijk. Wat was ik blij toen ik papa kon omhelzen toen ik door de douane heen was.
Inmiddels ben ik weer enigszins op de been, na bij terugkomst last te hebben gehad van een flinke aanval van reizigersdiarree en een ziekenhuisopname vorige week met de symptomen van een blinde darm ontsteking. Wees gerust, ik pak mijn rust.
Ik krijg daarnaast regelmatig de volgende vraag: "Ga je terug?". Op dit moment is het antwoord nee, omdat ik thuis bij mijn familie wil zijn. Maar volgend jaar... Dan ga ik terug! Ik weet niet wanneer, ik weet niet hoe lang, maar ik ga terug. Naar huis, mijn familie opzoeken, mijn collega's Michel, Betty en Yvette feliciteren met hun huwelijk, mijn collega Lambert feliciteren met het behalen van zijn Master en bovenal om iedereen weer te zien en te knuffelen. Fred, Mama Lambert, Florence, Agnes, Xavier, Christa, Yves, Lambert, Betty, Gasana, Christine, Alphonsine, Yvette, Jean, Prince, Yvette, Claudine, Jean-Luc, Jeanvier, Jean-Marie, Yvette, Allowette, Alphonse (en alle mensen wiens naam ik nog steeds moet leren kennen) en alle communities en vrienden die ik gemaakt heb, zijn de beste Rwandese familie die ik ooit heb kunnen wensen!
En ik wil Mukomeze bedanken. Dankzij hen heb ik Rwanda mogen ontmoeten en ben ik mijn hart verloren. Wat een geweldige vijf weken waren het! Vandaag ben ik precies vijf jaar vrijwilliger. Ik teken voor nog minstens vijf jaar extra! Murakoze cyane!
En jullie allemaal ook bedankt voor al jullie lieve berichtjes gedurende mijn verblijf en het volgen van deze blog. Hopelijk volgen jullie het volgend jaar weer!
Veel liefs,
Christine/Ineza
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
