Een maand in Rwanda

Karame allemaal (ik maakte een fout in mijn laatste blog, karame is een begroeting, geen afscheidssnede)!

Zaterdag was ik al weer een maand in Rwanda, de tijd vliegt! Ik had zaterdagochtend dan ook een update willen plaatsen, maar het internet lag er uit. Een wat vaker voorkomend probleem, nu voor het eerst zonder een bijbehorende stroomuitval. Ik ga jullie in een sneltreinvaart bijtikken over mijn afgelopen dagen, want eigenlijk zou ik nu aan het werk moeten zijn. Iets met een meeting van de rest van de collega's en een leeg, eenzaam kantoor ;) Niet dat ze het anders erg zouden vinden.

Vorige week maandag begon, hoe obvious, weer een nieuwe werkweek. Ik heb via mijn collega Yvette een hele stapel testimonies gekregen om te verbeteren. Een stuk of 40. Ik ben nu met m'n tweede bezig. De verhalen zijn verschrikkelijk. Alhoewel geschreven in slecht Engels lopen de rillingen me over het lijf. Ik ben nu extra blij dat ik m'n hardloopschoenen heb meegenomen, het blijkt een goede manier te zijn om m'n hoofd weer leeg te maken en om me even af te kunnen reageren. Vooral het stijle heuveltje hier net naast Solace is dan een enorme uitdaging om rennend te beklimmen.

Maandag, dinsdag en woensdag ben ik afwisselend bezig geweest met de testimonies en twee scripties van collega's. Deze dagen waren alle collega's ook op één of andere manier wat onrustig. Mijn camera werd een paar keer geleend en ik werd ook opgetrommeld om foto's te maken van de Engelse les hier. Op donderdag en vrijdag bleken de open dagen van Solace hier te zijn. Ik dacht gewoon lekker op het terrein te kunnen blijven, lekker te werken op kantoor en een enkele bezoeker te kunnen begroeten. Fout gedacht.
De open dagen vonden plaats bij het stadium aan de andere kant van de stad. Anisa en ik hebben samen met twee collega's onze traditionele jurken aangetrokken (of beter gezegd, ik ben twee dagen lang aangekleed) en hebben op de beurs gestaan om een ieder die het maar wilde te voorzien van informatie over Solace Ministries. Heel tof en we trokken de nodige bekijks. Als muzungu val je op zo'n beurs al op, maar als muzungu gekleed in traditionele kledij steel je de show. Ik heb van zeker drie mensen al gehoord dat we op tv zijn geweest en daarom ben ik al op zoek naar de video's hiervan.
Donderdagavond zijn we nog met collega Christa de stad (beter gezegd, de getto van Kigali) ingeweest om bij de kleermaakster onze stoffen voor onze jurken af te leveren. Komende donderdag zouden ze klaar moeten zijn. Spannend! Achteraf nog even wezen eten bij een eettentje dat Krista en Anisa hebben omgedoopt tot 'the horrible place'. Zo horrible vond ik het persoonlijk niet ;)
Het was allicht iets minder luxe dan het 'car wash' restaurant waar ik woensdagavond met mijn Tilburgse maatje Alphonse was geweest, maar ook reuze gezellig!
En bij mijn weten serveerden ze hier geen testikels... Nee, dat is geen grapje, blijkbaar serveren ze hier in verscheidende restaurants testikels. Ik vroeg Alphonse op woensdagavond naar de vertaling van een gerecht, waarop hij dus testikels als antwoord gaf. Blijkbaar zijn ze heel lekker als ze goed zijn schoongemaakt. Ik denk dat ik eindelijk een land heb gevonden waar ik niet al het vreemde eten wil proberen...

Zaterdag stond in het teken van heel veel slapen (maar 12 uur achter elkaar) en lekker relaxen op Solace. Collega Michel van het guesthouse moest hard lachen toen hij me in het zonnetje zag lezen en vroeg bezorgd of ik geen parasol wilde. Bijna een dwarsboming van mijn poging om mijn melkflessen van een benen eindelijk een beetje bruiner te krijgen! Op vrijdagavond laat was ik gesmst door Anisa of ik 's avonds mee ging naar de bruiloft van de neef van collega Prince. Een mondvol. Het is hier normaal om totaal vreemden mee te slepen naar de bruiloften van vrienden. 150 personen op een bruiloft is weinig, ahum... 's Middags hebben Anisa en ik dan ook gauw gekeken of ik nog ergens een jurkje kon kopen. Ik heb namelijk iets te veel oude kleding meegenomen om hier achter te laten en te weinig jurkjes meegenomen. Erg onhandig in een land waar je last minute voor dingen wordt uitgenodigd en waar voornamelijk jurkjes worden gedragen door vrouwen... Uiteindelijk heb ik mijn jurkje maar uit de was gevist en onder handen genomen met deoderant. Dat is het risico van mij minder dan 24 uur van te voren uit te nodigen voor een bruiloft zullen we maar zeggen.

Zondagochtend was het - te - vroeg opstaan om met collega Agnes naar de kerk te gaan. Eerst van 8 tot 10 de Engelse dienst en vervolgens van 10 tot half 1 de dienst in het Kinyarwanda. Erg leuk om mee te maken.
's Middags weer lekker gerelaxed en nog even de buren vereerd met een bezoekje om te kijken naar de dansende kinderen. Vanaf volgende week start er weer een nieuwe groep met trainen.

Zaterdag was muzehe weer aangekomen in Rwanda en vanochtend heb ik met hem even rond de tafel gezeten omtrent mijn werkzaamheden voor de komende maand (minus drie dagen). Amai, dat gaat een druk programma worden, maar het betekent wel dat ik nu echt veel het land ga intrekken en daar heb ik onwijs veel zin in!

Nu gauw de laatste vijf pagina's van hoofdstuk 4 van de scriptie van een collega nakijken en dan gauw eten. Ik ben de enige die nog op kantoor is en heb voor het eerst de sleutel gekregen om af te sluiten :)

Oooh, en voor wie het zich afvraagt, ik heb nog geen besluit genomen over mijn Rwandese naam. Ineza, wat me erg tof leek, wordt blijkbaar voornamelijk gebruikt voor gorilla's...

Laterz!